Extremisme op reis.

Na een al dan niet vervelende of avontuurlijke start, waren Kenneth en ik het erover eens dat onze reis nu pas echt gaat beginnen. Na vier dagen acclimatiseren in Buenos Aires, gaat onze weg noordwaards. Het meest noord-oostelijke puntje van Argentinie bezit immers een droomplek, de Iguazú-watervallen. 

De eerste opgave is om een busticket te boeken, dus bepakt en bezakt onderweg naar het busstation van Buenos Aires. Een lange wandeling van anderhalf uur, uiteraard met uitpuf-pauzes. Dan op zoek naar de juiste busmaatshappij (er zijn er extreem veel) en een ticket kopen. Enkele euro's lichter en zestien uur verder, arriveerden we de volgende middag in Puerto Iguazú. Met een extreme temperatuur van zo'n 35 graden.

Eerst een dagje bijkomen en in het zwembad liggen, welk behoorlijk smerig water bezat. Met een diepte van slechts één meter, waren m'n voeten al onzichtbaar! Een eenmalig plonsje dus. Anyway, daar kwamen we niet voor. Watervallen; de volgende dag. Een klein ritje naar het park en wandelen maar. Over een aangelegd paadje door de bush, de weg volgend langs verschillende watervallen. Het bracht ons een aantal supermooie uitzichten! En door de hitte (en zweet) ook extreem stinkende t-shirts...

Na een dagje bijkomen, wat onmogelijk is in zulke hitte, en goedkoop tosti's en bier nuttigen als lunch, zijn we richting Uruguay vertrokken. Een andere extreme rit, ditmaal negentien uur in totaal. De grens over bij Concordia-Salto en direct (na drie uur wachten) door gegaan naar hoofdstad Montevideo. Na enkele dagen westwaards, naar Colonia del Sacremento, kleding laten wassen en een weekje Uruguay zat erop. Uruguay, waar de meloenen huge zijn, de honden relaxt en de mensen muzikaal. Samenvattend: extreem veel niks gedaan.

De volgende stop is Puerto Madryn. De afstanden zijn hier lang, dus een nieuwe busrit van twintig uur voor de boeg. Ook dat hebben we overleefd, ondanks een ice-co in plaats van een airco. En dan is het een extreem koud ritje in korte broek en t-shirt. Gelukkig werd ik na een uurtje bewaterd door de lekkende ice-co, dus had ik een goed excuus om mijn trainingsbroek en een vest aan te trekken. Onderweg honderden kilometers grasland en daarna honderden kilometers Argentijnse steppe. Extreme vlaktes van eentonigheid, het bestaat nog.

In ons hostel troffen we de huismama, die tot vervelens toe haar hulp aanbood. Nog niet binnen, of ze ging ons informeren over eventueel te maken tripjes. In de ochtend ongewenst onze bedden opmaken en uitgehangen kleding verhangen. En zodra iemand de badkamer had gebruikt, dan ging de mop erdoor. Tijdens het koken moest ze toevallig drie keer iets pakken, maar wij hadden heus wel door dat ze in de gaten hield of we haar keuken niet in vlammen zetten. En een enkele rinkeling van glas tijdens de afwas en ze was er weer. Extreem irritant en op m'n zenuwen werkend, deze controlfreak.

Naast het rondhangen in en om het strand van Puerto Madryn, zijn we ook een dagje wild(water)leven gaan spotten. Op het shiereiland Valdes kun je namelijk Pinguins, Zeehonden- en leeuwen en met wat geluk (en het juiste seizoen) ook Orca´s en walvissen. De laatste twee hebben we gemist, maar het is ook niet hun seizoen, de eerste drie hebben we wel gezien. De pinguins van iets dichterbij dan de hompen zeevet. Nog een avondje strand en dagje rondwandelen met een Francaise en Oekrainse kamergenoot en ik had het wel gehad met Puerto Madryn.

Tijd om te gaan dus. De volgende rit, naar de meest zuidelijk gelegen stad op aarde, was gelukkig reeds geboekt. Donderochtend vertrekken we, om vrijdagmiddag, na een ritje van achttien plus elf (= bijna 30!) uur, aan te moeten komen in Ushuaia.

Extremisme op reis.