Elk einde een begin.

We zijn inmiddels aangekomen in Puerto Varas. Een vrij levenloos stadje, zoals vele andere deze reis, desondanks niet onaardig. Gelegen aan een meer en met uitzicht op een vulkaan, welke wij wegens laaghangende bewolking nooit hebben gezein. Na een beetje afpingelen, wat tot op heden erg ongebruikelijk leek op dit continent, hadden we een slaaplocatie in een schitterend monumentaal pand. Snel de stad verkent en plannen gemaakt. Met name een tourtje naar de vulkaan was reden om hier neer te strijken.
Dus gingen we op dag twee, via tussenstops bij een stroomversnelling en een groen meer, naar de vulkaan. Aan de voet slingerden we rustig omhoog, nog hoger en door de wolken nog verder omhoog. Helaas zijn we de wolken nooit meer uitgekomen, totdat we onze weg naar beneden weer hadden ingezet. Zoals gezegd, de vulkaan hebben we nooit gezien. Zelfs niet toen we er met eigen voeten op stonden.

Door naar het (zonnige) eiland Chiloé, wat een authentiek eiland beloofd te zijn. Daarover is niet gelogen. Plattelandsdorpjes, met een houten kerkje, waar je zo´n honderd jaar terug in de tijd lijkt te stappen, ik houd er van. Uiteraard is met de huidige infrastructuur en communicatietechniek ook Chiloé meer als alles geworden, maar dergelijke plekken hebben hun authenciteit zeker weten te bewaren. Dat was een prachtige zin voor in een reisgeids! Hoe dan ook. Ouden kerken, volledig van hout, dat is de hoofdattractie van het eiland. Of eigenlijk, eilanden. Vanuit de hoofdstad Castro zijn we met enkele lokale busjes, veerpontjes en liftend van stadje, naar dorpje, naar gehucht afgereisd om verschillende van deze authentieke kerken te spotten. Sommige waren zeer de moeite waard, anderen niet. Al met al was het een hele puzzel en alleen daarom al een toffe onderneming.

Het eiland, of eilanden, verlaten en op weg noordwaards. We komen steeds dichter bij Santiago, waar Kenneth mij zal inruilen voor zijn vriendin Denise. De laatste halte daar voor is Pucón. Zoals zovele dorpen en steden in Chili, is ook Pucón gelegen aan een meer, nabij een vulkaan. Vooraf wisten we al dat het beklimmen van deze vulkaan prijzig is, maar toch gaan we de reis wagen. De reis naar Pucón althans, de vulkaan hebben we nooit beklommen. Gelukkig, en voor mij verrassenderwijs, is er meer dan genoeg te doen hier. En wat is meer, het stadje zelf leeft en het hostel leeft al helemaal.
Kenneth en ik hebben de omgeving wat verkend te voet en per fiets, waar we nog zeker drie dagen spijt van hebben gehad... Is eindelijk de knie, die sinds Torres del Paine (week of drie terug) lastig bleef, gekalmeerd, krijg je er een houten reet voor terug. En hout is een understatement, steen of graniet was het! Gelukkig wist de gezelligheid van de barbecue die avond de pijn snel te vervangen voor plezier. Met name een onwerkelijk positieve amerikaan leverde daaraan een grote bijdrage!
Voordat Kenneth en ik onze laatste halte samen gaan aandoen, zijn we een rivier te lijf gegaan. Hydrospeeding. Met je bovenlichaam liggend op een board, ongeveer een half lichaam in grote, ga je met de stroming mee een rivier af. Flippers aan de voeten om te sturen, al duikend en water happend de stroomversnellingen door en bidden dat je ooit levend het water kunt verlaten. Zeer gave ervaring en gelukkig hebben we het er allemaal heelhuids vanaf weten te brengen.

Diezelfde avond zijn we, met pijn in ons hart, vertrokken naar Santiago. Een busritje van zo´n acht uur en we konden, aangekomen op Santiago centraal station, onze backpack uit het laadruim van de bus halen. Zo gezegd, zo gedaan en hop de stad in, richting hostel. Op het moment dat we weglopen doe ik mijn handen in mijn zakken en bemerk dat er iets mist, mijn telefoon! Zoeken, overal. Pak een willekeurig voorzetsel, plaats het voor tas en bus en we hebben er gezocht. Maar niet gevonden; welkom in Santiago! En dus hadden we direct iets te doen voor de eerste dag, aangifte en op zoek naar een telefoonwinkel. Daarnaast een beetje door de stad gebanjerd en dat beviel me zeer. In tegenstelling tot de verhalen en vergelijkingen met Buenos Aires die ik heb gehoord, maakt Santiago een aangename eerste indruk.
Inmiddels is het al 26 maart, de dag dat Denise op Santiago airport zal landen. Kenneth is zijn lieve vriendinnetje gaan ophalen van het vliegveld, ik ben die ochtend een nieuwe telefoon gaan kopen. Daarna hebben we met zijn drietjes nog twee dagen in Santiago rondgehangen, wat sightseeing gedaan en toen was het moment van afscheid daar. Zij naar Valparaiso, ik voor het eerst alleen naar een hostel. Een stevige handdruk aan Kenneth, drie kussen aan Denise en ik sta er alleen voor. Tot op heden heb ik me vooral laten leiden door Kenneth en ben ik vooral zijn wegen gevolgd, vanaf nu zal ik het zelf moeten uitzoeken. Nog drie resterende dagen in Santiago heb ik de stad leren kennen, met zijn vele mensen, parken, pleinen, bars, winkels en musea. Ik kan wel zeggen dat Santiago, naast mijn telefoon, ook mijn hart heeft gestolen.

De reden dat ik drie dagen langer in Santiago ben gebleven, is dat ik moest wachten op mijn vlucht naar Rapa Nui (Paaseiland!). Reeds geboekt in Puerta Varas, waar ik via internet een relatief goedkope deal wist te vinden, is het moment nu daar. Op 31 maart ben ik in de ochtend gevlogen, een goede vijf uur. Paaseiland ligt werkelijk midden in de Grote Oceaan, 3700km van Chili en 4000km van Nieuw-Zeeland. Samen met opa, een 73-jarige Amerikaan die zich fit voelt als een twintiger, ben ik gevlogen. De eerste dag op Paaseiland kwamen we elkaar weer tegen en we besloten om samen wat te ondernemen; vanaf dat moment hebben we de tijd samen doorgebracht.
Eerst zijn we een heuvel (vulkaan) omhoog gelopen. De toeristische route vanaf daar is rechtsom, richting een inheems en inmiddels vervallen dorp dat werd gebruikt voor ceremonies, maar wij besloten uit te zoeken of we daar ook linksom konden komen. Na anderhalf uur om de krater heengelopen te zijn, konden we niet verder. En dus hebben we rechtsomkeerd gemaakt, terug naar het beginpunt en vervolgens rechtsom gelopen. Orongo, het vervallen dorp, bezocht en terug naar Hanga Roa - zowel hoofd- als enige stad op Paaseiland - gelopen. In de avonduren weer afgesproken met opa, om een mooie zonsondergang te beleven. Hoe romantisch zou dat zijn met je lief... Heel romantisch! Toen de zon eenmaal verdwenen was, verscheen de politie. Wegens een aardbeving voor de kust van Iquique is was er een tsunami alarm afgegeven voor de gehele noordkust van Chili en Paaseiland. En dus heb ik drie uur op de trappen van de kerk moeten wachten, alvorens de camping waar ik verbleef veilig was verklaard. Je maakt nog eens wat mee op zo´n reis.
De tweede dag hebben we een tour geboekt, om het grootste deel van het eiland te zien onder begeleiding van een gids. Een heleboel Moai gezien, de locatie waar deze beelden werden uitgehouwen, een hele historie en de betekenis laten verhalen door een gids en in de middag op het enige stukje strand van het eiland gezeten. De derde en mijn laatste dag hebben opa en ik mountainbikes gehuurd om het resterende stukje eiland te verkennen. Nu mag de beste man zichzelf heel jong voelen en daar behoorlijke praatjes over opgehangen hebben, een Nederlander bijhouden op de fiets bleek toch lastig. Nu ben ik de vervelendste niet, dus het tempo een beetje (boel) aangepast en touren maar. Langs de kust, enige grotten, welke we ondanks twijfel of het mag uiteraard in zijn geweest, het binnenland en meer Moai. De volgende morgen zat mijn verblijf er jammerlijk op en vloog ik terug naar Santiago, vanwaar ik jullie nu schrijf. Paaseiland, een schitterende ervaring, die elke cent dubbel en dwars waard is geweest!

Santiago, waar het einde begon en het begin eindigt. Op naar Valparaíso.