Komen, gaan of blijven?

Na drie strikes op rij - Pucón, Santiago en Paaseiland - kon het bijna niet anders dan een mindere score worden in Valparaíso. Maar twee keer in de goot is wel een enorme tegenvaller.

Nu heb ik mij vaker verbaasd over de keuzes en tips van de Lonely Planet, maar ik ben geneigd een mail te sturen met de vraag aan hoeveel saaiheidcriteria een locatie moet voldoen om als highlight in aanmerking te komen. Wellicht heeft het ermee te maken dat ik op zondag de stad verkend heb, wanneer mensen waarschijnlijk in de kerk rondhangen - het katholicisme heerst hier immers nog als de pest in middeleeuws Europa.
In het verleden heb ik eens een boek gelezen met als titel "Het Pauperparadijs", welk een familiegeschiedenis vertelt over een heropvoedingsexperiment in Veenhuizen. Diezelfde titel zou ik graag gebruiken voor Valparaíso. Je kunt aan de stad zien en merken dat het ooit een paradijs was en dat het ooit weer een paradijs kán zijn, maar vandaag de dag is het niets anders dan pauper. Je struikelt over zwervers, straathonden en duiven. Op elke straathoek stinkt het naar vis, pis of rottend fruit. En de huizen, straten, parken en grifiti stemmen somber. Gelukkig was er hier en daar alleraardigst streetart waar te nemen, anders had ík hoogstwaarschijnlijk de brand gesticht, die de stad een week later zou treffen. Snel door naar Mendoza.

Wederom een nachtritje geboekt, dat bespaart immers geld voor een overnachting en kost me geen tijd overdag. Na een busritje van negen uur en een koude grensovergang in het holst van de nacht, arriveerde ik 's ochtendsvroeg in Mendoza. Samen met mijn duitse busgezelschap zijn we richting het centrum gestapt, waar onze wegen zich scheidden.
Mendoza bevalt goed, het is een stad die leeft. Elke stad toets ik op de vraag of ik er zou kunnen verblijven voor langere tijd, zoals ik in Málaga of Paramaribo deed. Vooralsnog deze reis zijn Santiago en Mendoza de enige steden die op deze toetsvraag voldoende punten scoren. Mendoza heeft parken en pleinen, restaurants en kroegen, cultuur en natuur, reizigers en studenten, alles en meer. Ik ben hier dan ook zes dagen gebleven; een stadswandeling, een trekking met abseilen, thermale baden, een pizzaparty, een clubbezoek, een wijngaard-fietstocht, een dagje park, een ritje Parijs-Roubaix en een bende gezellig reisgezelschap later is het tijd om Córdoba te ontdekken.

Dat een hostel veelbepalend is tijdens een verblijf, dat wist ik al. Dat Córdoba dit andermaal zou bevestigen, dat weet ik nu ook. Een foute keuze gemaakt op dag één en dus verhuisd op dag twee. Het positieve aan een uitgestorven en bedorven hostel, is dat je wordt gedwongen zo lang mogelijk weg te blijven. En dus heb ik die eerste dag de gehele stad op mijn gemakje verkend. Ondanks de vele mensen op straat, pleintjes en parken, leeft deze stad minder dan Mendoza. Eerder geschikt voor een dagje winkelen, dan een weekendje weg.
Aangezien ik Córdoba na een dag wel gezien had, en niet veel zin heb in meer van hetzelfde, heb ik op dag twee een uitstapje naar Alta Gracia gemaakt. Een plek waar mensen gingen wonen met gezondheidsproblemen, wegens de schone, gezonde lucht. Voor €1,75 een klein uurtje minibussen en mijn ontdekkingstocht kon beginnen. Ik ben de route gevolgd die mij door een lieve mevrouw aan de toeristeninformatiebalie werd uitgestippeld en deze leidde mij als eerste heuvelop. Naar een kerk, waar Maria ooit is verschenen, gevalletje Lourdes, blah blah. Vervolgens een culturele tocht door het dorp, langzaam weer heuvelafwaarts. Via de voormalig huizen, nu kleine musea, van Gabriel Dubois (Franse kunstenaar) en Manuel de Falla (Spaanse componist), bereikte ik casa del Che. Het huis waar Ernesto 'Che' Guevara in zijn jeugdige jaren is opgegroeid. Waar de eerdere drie locaties in dit dorp mij niet zo konden boeien, vind ik het levensverhaal van Che Guevara wél interessant.

De volgende halte van mijn reis is Asuncion, Paraguay. Nu heb ik in Mendoza van iedereen gehoord dat het een heel gevaarlijk land is. Na wat gesprekken bleek al snel dat iedereen hetzelfde verhaal heeft gehoord, wat berust op de ervaring van één iemand. Heerlijk staaltje subjectieve 'journalistiek'. Ik wil gewoon persoonlijk ervaren of het terecht is dat iedereen dit land overslaat. En dus ben ik op zoek gegaan naar mogelijkheden om Asuncion te bereiken, wat om onduidelijke redenen lastig bleek. Rechtstreekse bussen gaan slechts drie keer per week, en precies niet als ik wil gaan. Enige optie was om mijn rit te splitsten in twee etappes. Eerst van Córdoba naar Resistencia, daar twee uur wachten en dan door naar Asuncion.
Het eerste deel begon lekker, met een chocolade eitje wegens aanstaand pasen. Het vervolgde minder lekker; ik zat naast een dikke, een echte vette. Als een ieder betaald voor de stoelruimte die hij benut, dan had zij mijn halve buskaartje betaald. Gelukkig deed ze zichtbaar haar best om elke kwab uitpuilend vet uit mijn zitruimte weg te houden. Zo heb ik nog redelijk kunnen indutten. De tweede etappe verliep zonder noemenswaardige incidenten.
Hoe verder noord de bus ons bracht, hoe dichter we bij de amazone komen. Tropisch drukkend en erg groen. En zodra we de grens gepasseerd waren en Paraguay inreden, moest die druk van de ketel. Regen en onweer waren het gevolg. Inmiddels de volgende ochtend, drupt het nog altijd. Tot zover begrijp ik best dat mensen dit land overslaan..