De wereld is mooi.

Na het schrijven van mijn vorige verhaal heb ik als eerste het scheerapparaat uit de toilettas genomen. De baard is niet meer, het groeien ervan liep volledig uit de hand. Maar ook met een nieuw gezicht slaagde ik er snel in een nieuwe tour te boeken. De jungle in, of moet ik zeggen het moeras. Ik weet het nederlandse woord ervoor eerlijk gezegd niet; in het spaans "pampas" of "wetlands" in het engels. Zeg maar het stukje jungle dat onder water staat, waar de rivieren hun weg vinden.

De pampastour vertrekt vanuit Rurrenabaque, wat twintig uur bussen of drie kwartier vliegen is. Ik koos voor de dure optie, vliegen. Ik had geluk. De vlucht was om acht uur 's ochtends, ik moest zeven uur aanwezig zijn,wegens een geplande wegblokkade al om half zes een taxi en dus om vijf uur opstaan. Ontbijten en wachten op het vliegveld, mijn nagelschaartje (een levensgevaarlijk wapen!) inleveren en het vliegtuig in. Een propellorvliegtuigje welteverstaan, slechts uitgerust met negentien stoelen en een open cockpit. En dan land je niet veel later midden in de jungle, als in een film. Op de terugweg zeker foto's van maken, want ik had nu zo snel mijn camera niet bij de hand. Vier dagen later stond ik gewapend met fototoestel in de hand, wachtend naast de landingsbaan. Zul je net hebben, vlieg je terug met een normaal vliegtuig.
Geen foto's van het het propellorvliegtuigje dus, wél een ervaring rijker. In drie dagen en twee nachten heb ik als halve wilde geleefd. Dat wil zeggen: veel in een bootje en hangmat vertoefd, krokodillen gezien en gevangen, met dolfijnen gezwommen en op zoek gegaan naar anaconda's. Zons op- en ondergang beleefd, ontelbare vogels gespot, gevist op piranha's en ondergepoept worden door kapucijneraapjes. Het was een hele belevenis, die nóg betere herinneringen op zou roepen als de verhouding Hongarije, Nederland, Israël niet 1, 1, 21 was geweest. Andermaal wisten ze de pret te drukken, wat is dat toch met die lui..?
La paz heb ik nog een dag met mijn aanwezigheid vereerd, om m'n kleding te laten wassen. Bijna had ik de vuile (of inmiddels schone) was daar kunnen achterlaten. Ik genoot iets te lang van mijn lamabiefstuk, waardoor de wasserette al dicht was op mijn weg terug naar het hostel. Geen paniek, ik loop de volgende morgen even langs. Maar de volgende morgen was een zondag,... Gesloten. Tot mijn opluchting kende de receptionist de eigenaar, die mijn was twee uur later kwam brengen. Snel mijn tas ingepakt en de bus naar Copacabana genomen.

Een bus met uitsluitend bleekscheten beloofde niet veel goeds, ik was duidelijk op weg naar een toeristische trekpleister. Dat vermoeden werd bevestigd bij aankomst, zelfs versterkt de volgende dag. Copacabana ligt aan het Titicacameer en is uitvalsbasis voor boottripjes naar Isla del Sol. Op zichzelf een mooi eiland, maar overspoelt door en dus vervuild met toeristen. Gelukkig had ik een leuke duitse en toffe engelsman ontmoet bij het zoeken naar een hostel, tel daar een Noor (die we op de boot troffen) bij op, en je hebt prima gezelschap op je te vermaken. Jammer dat een andere Duitse ons op boot terug doodleuk wist te zeggen dat zij wel een mooie route langs het strand had gelopen, in plaats van het aangerade/voorgekauwde berg op en af over het centrale deel van het eiland.
Deze andere Duitse (Wanda), verging het lachen snel. Zij zou die avond naar Cusco afreizen en haar backpack bij een touragentschap achtergelaten. Toen ze haar backpack wilde ophalen was de eigenaar spoorloos en het agentschap gesloten. Paniek en tranen vielen haar ten deel, een superheld in mij wakker. De eigenaar laten bellen door de buren, maar nam niet op. Aangeboden haar bagage een dag later mee te nemen, ik ging immers een dag later dezelfde kant op. En tot slot een verkoper van buskaartjes bereid gevonden de twee hangsloten open te zagen, met een minizaagje. De operatie duurde een half uur per slot, maar niets of niemand in Copacabana keek er raar van op. Wanda had haar bagage, ik mijn heldenstatus en samen met wat anderen konden we aan ons welverdiende bier!
De volgende morgen slofte in richting mijn bus en trof Wanda, dit maal met bagage. Zij had natuurlijk de bus gemist gisteren en dus reisden we nu samen richting Cusco. Ik besloot een tussenstop te maken in Puno, daar schijnt men iets interessants te kunnen bezichtigen. Drijvende eilanden. Interessant was het zeker, een in het Titicacameer drijvend dorp. Jammer alleen dat elke authenticiteit eruit gecomercialiseerd is, erg jammer. Verschrikkelijk, wat voelde ik mij een toerist. En dan had ik niet eens een veel te dure voorgekauwde tour geboekt, gewoon op eigen gelegenheid. En ik was (als enige gringo/ bleekscheet) een hit. Andere toeristen, van Peruviaanse afkomst, wilden met mij op de foto. En dat vond ik eigenlijk best gezellig.Goed. Na een dag had ik het wel gezien in Puno en dat uitgemolken meer was ik ook beu, een tegenvallertje. Ik ga door naar Cusco.

Een verademing, Cusco (volgens de Inca's de navel/het centrum van de wereld) is te gek! Mede omdat juni feestmaand is, met elke dag optochten en defilees. En als hoogtepunt het festival van de zon, op de 24e. Toen was ik reeds elders en die heb ik gemist, maar de overwinningen op Spanje en Australië leidde tot een festival op zich. En de Inca jungle trail daartussenin, was zowaar een nog groter feest.
Samen met Mike en Mikki, een Nederlands koppel dat ik leerde kennen in het hostel, en Pocahontas met haar Maori krijger, ging ik op zoek naar Machu Pichu. Niet met de bus en trein, niet de fameuse Inca Trail, maar een vierdaagse tocht vol actie. Om te beginnen een kleine 75 kilometer fietsen, na een busritje van enkele uren. Na Death Road, welke ik bijna een tweede keer had geboekt, zat ik mij al sinds het ontbijt te verheugen op een nieuwe afdaling. Enkele minpunten: voor enige snelheid moest je bijtrappen, de fietsen waren infaam en abject (gaat dat hier op?) en we fietsen drie uur in de zeikende regen! Een goed begin is het halve werk luidt het spreekwoord. Welnu, een slecht begin bleek de andere helft. Nat en koud richting lunch, morgen met zulk weer mijn poncho aan.
Gelukkig was het op dag twee stralend weer, zodat we acht uur lang konden huppelen in de zon. Lopen. Wandelen. Sjokken. Over bergen en door dalen, acht uur lang. Met pauzes bij huisjes waar apen, cavia's en andere dieren gehouden worden. Een prachtige tocht, die precies op het goede moment eindigde, aldus mijn voeten. En wat een slot, thermale baden als beloning. En dan ook nog eens op een prachtlocatie, tussen de bergen. Na de nodige ontspanning, voor lichaam en geest, konden we richting het avondmaal. Daarna moe maar voldaan op de slaaplocatie een potje pool gespeeld tegen Mike, de uitslag is mij even ontschoten... Bedtijd.
Onze derde dag begon met een aantal ravijnovergangen, hangend aan een kabel, zwevend door de lucht. Ziplinen noemen ze dat. Leuk om een beetje mee te spelen, hangend en zoevend ondersteboven, achterstevoren en binnenstebuiten. Jammer dat het zo snel afgelopen was, ik had nog wel een paar lijntjes meer gewild. Maar er was meer, een touwbrug. En die kon behoorlijk schuin en schots en scheef hebben we ervaren. We hebben er gelukkig allemaal om kunnen lachen, met uitzondering van dat ene meisje. Maar zij kwam uit Israël, dus laat ik dat onder het mom leedvermaak slash genoegdoening slash gerechtigheid ook meetellen als aangenaam en plezierig. Na anderhalfuur wachten, voor een ritje van vijf minuten, konden we aan de lunch. Daar zagen we Portugal even afgedroogd worden door Duitsland, mijn dag kan niet meer stuk! Zelfs niet als ik nog drie uur langs een treinspoor moet sjouwen. En dat gingen we dan ook doen, naar Aguas Calientes. Het 'skiresort' (daar leek het op) wat als uitvalsbasis richting de verloren stad van de Inca's dient.
Op dag vier stonden we eerder op dan de zon, vier uur. Om vijf uur stonden we voor de brug, ticket laten zien en de zware tocht de berg op. Vooraf was ons gezegd dat getrainde, gezonde mensen dit in 45 minuten kunnen. En wij blijken drie gezonde Hollanders. Met twee korte pauzes, veel grote stappen en liters zweet bereikten we binnen 45 minuten de toegangspoort tot Machu Pichu. Lutele minuten later volgden Pocahontas en haar Maori krijger. Met z'n vijven hebben we enkele uren in de verloren stad rondgedwaald. Eerst kun je nog niet veel zien, dan is de verloren stad in nevel gehuld. Maar langzaam, heel langzaam, maar zeker trekt de nevel weg en schijnt de zon haar zonnigste stralen op over de ruines. Ongekend. Indrukwekkend. Mooi! En dan slaat de klok elf en moet je ineens als de sodemieter terug naar beneden, tas ophalen, terug langs het spoor en je busje opzoeken richting Cusco. We hadden tweeenhalf uur voor wat een tocht van drieeenhalf uur zou zijn. Maar dan ken je ons drieen niet, niet lullen maar lopen. Tweeenhalf uur later gewoon op de plek van bestemming,... Maar geen bus! Die was ons reisagentschap voor het gemak even vergeten te sturen. Gelukkig was het snel opgelost, met een verbinding van enkele taxi's en het busje waarmee we op dag één gingen fietsen. Een hapje in Cusco en daarna een slaapje. Het waren vier vermoeiende, maar oh zulke mooie dagen!

De volgende morgen compleet gesloopt Australië - Nederland gekeken. En nog altijd stuk in dezelfde Irish Pub voor het gemak maar een lunch gedaan en Chili tegen Spanje meegepakt. En via het raam ook deels de processie die buiten aan de gang was gevolgd. Waar tientallen mannen struikelend en bijna vallend, via enkele traptreden grote beelden omhoog probeerden te dragen. Een paar keer ging het bijna mis, maar blijkbaar kende god genade. Diezelfde avond met een haastige salade afscheid genomen van m'n Nederlandse vrienden en de nachtbus naar Arequipa genomen.
Na een dagje bijkomen en wat ronddwalen in Arequipa, wat ik een aangename stad vond, ben ik maar weer gaan sjouwen. Ditmaal een tweedaagse tocht door de Colca Canyon. Daarvoor werd ik om drie uur 's nachts opgehaald, om vervolgens vier uur later condors te spotten, ontbijten en de rest van de dag lopen. Dat mijn eigenlijke groepsgenoten liever uitsliepen en de tour oversloegen, maakte dat ik bij een Amerikaan en twee engelse meisjes geplaatst werd. Ik vond het allemaal best, vooral omdat we op ons eigen tempo mochten lopen. En mijn tempo ligt al snel hoger dan gemiddeld, om de bescheidenheid maar eens achterwege te laten. Het was een mooie wandeling, neerwaarts de canyon in. Na een verfrissende duik in het zwembad, een balletje trappen, avondeten en naar bed. De volgende morgen wederom vroeg op, de canyon weer uit. De tocht omhoog duurt drie uur werd ons gezegd, maar ik liet de bescheidenheid andermaal achterwege en stampte het in twee. Vervolgens werden we, als ware we een bejaarde groepsvakantie, rondgereden van de ene plek waar we foto's konden nemen en troep konden kopen naar de andere. Dat deel hadden ze van mij mogen schrappen, dat zul je begrijpen. Gelukkig kon ik die avond mijn slaap snel vatten in wederom een nachtbus, bestemming Ica.

Nauwelijks wakker en uitgestapt zat ik al in een taxi, naar Huacachina. Gelegen aan de rand van Ica, rondom een oase. En dan een oase zoals je ze ziet in stripboeken en tekenfilms. Temidden van een enorme zandbak, laten we zeggen een woestijn, bevindt zich een klein plasje water met enkele palmbomen daaromheen. Dat is Huacachina. Leuk voor een zondagmiddagje, om uit te waaien met vriend of vriendin. Maar nog leuker voor grote kinderen die nog immer graag in de zandbak spelen. Voor mij was dit de enige reden om hier een tussenstop te maken, spelen in die inmense zandbak. Deze plek is uitermate geschikt voor het beoefenen van een activiteit die eerder mijn reis geen doorgang vond: sandboarden! Behoorlijk moe van de vele wandelingen, indrukken en nachtbussen vond ik een goed excuus om de eerste dag in mijn hostel door te brengen. Een tweede, minder aangename, reden om even rustig aan te doen is een gruwelijke kiespijn. Maar laat nu precies het wereldkampioenschap voetbal op televisie zijn en dan het nederlands elftal dat speelt tegen Chili, het verzachtte de pijn voor even. De volgende morgen was mijn rechterwang echter dermate opgezwollen en pijnlijk dat ik toch maar een tandarts heb bezocht. Deze bevestigde waar ik al bang voor was, een ontsteking in de kies. Met een sneetje in het tandvlees en een leegloop van bloed en pus is het snel opgelost, maar ik ben wel in Peru. Een grote opluchting was het dan ook toen de lokale tandarts steriele mesjes en naaldjes uit verpakkingen trok, waarmee hij me zou gaan behandelen. Pijnstillers en antibiotica en in de namiddag kon in mijn lol niet op in de duinen van Huacachina! Eerst een dollemansrit in een sandbuggy, wat eigenlijk al genoeg plezier opleverde voor die dag. Werkelijk, beter dan een achtbaan! En dan moest het sandboarden nog volgen... Zonder enkele instructie behalve dan staan op die plank en naar beneden schuiven, beproefde ieder zijn geluk. Elk begin is moeilijk, maar na een aantal afdalingen had ik het redelijk onder de knie. Helaas konden we maar twee uurtjes, want ik had nog zeker twee dagen gewild. Daar is echter geen tijd voor, want de 27e vertrek er een trein vanuit Lima waar ik in wil zitten. En dus vervolg ik een dag later mijn reis nog wat verder noordwaards.

Van Lima heb ik tot op heden niet veel gezien. Ik arriveerde 's avonds, heb wat gegeten en geslapen. Werd wakker in het holst van de nacht en was een half uur lang overtuigd dat mijn telefoon gestolen was, deze lag immers niet meer naast mijn kussen. Ik vond hem in mijn rugtas, maar ben er vrij zeker van dat ik hem daar niet zelf heb ingestopt. En dus de rest van de nacht een soort van lepeltje-lepeltje met mijn rugtas gelegen. De volgende dag mijn treintickets opgehaald, richting de zee gelopen, wegens overlijden van de vorige een nieuwe camera gekocht, mijn kapsel laten fatsoeneren en dit reisverslag getypt. Morgenochtend een ritje over de hoogstgelegen spoorlijn ter wereld, van Lima naar Huancayo. Bij terugkomst maar eens Lima verkennen, maar daarover later meer.